یاس کبود

تاب کعبه

سلام بر محبوب دلها، مطلوب دیده ها، مقصود عالمیان

سلام بر جانها، طراوت هستی، شادابی بخش روزگاران

سلام بر امام عالَم و آدم، مولای انس و جان، یکتا نگار جهان

سلام بر امید زندگی و مایه حیات

سلام بر مهدی، آنکه نام دلنشینش جان را معطر می کند و یاد دل انگیزش روح را طراوت می بخشد.

سلام بر تو ای بقیه ی اولیای خدا در زمین، ای ذخیره خاندان وحی، ای آخرین امید سالروز میلادت را جشن می گیریم و یکدیگر را غنچه های تهنیت نثار می کنیم و شکوفه های تحیّت می افشانیم.

اما همینکه خاطر را از یاد ولادتت خوش می داریم، گلخنده های شوق بر لبهایمان می پژمرد و غمی بزرگ بر جانمان سایه می افکند و نقش خیال را بر هم می زند. غم دوری تو عزیزترین.

آخر کدام هجران دیر پای تاریخ است که بیش از هزار و صد سال به درازا کشیده شده باشد؟

آیا هجران امروز ما به فردای وصال تو نمی رسد؟

آیا درد عالم سوز ما را درمانی نیست؟

آیا تشنگی ما را آب گواراریی فرو نخواهد نشاند؟

آری وعده ی خدا تخلف ناپذیر است. به یقین روزی خواهد آمد.

این یلدای هجران را صبحی در می رسد. این زمستان بی فروغ را قدوم بهاران در هم خواهد شکست. روزی خواهد رسید که آفتاب از کعبه می دمد و گلهای امید شکوفه می کند. زمین به نور پروردگارش روشن می شود.

تو خواهی آمد، ذوالفقار علی در دست. بر کعبه تکیه خواهی زد. و فریادی جهانگیر بر خواهی داشت که: انا بقیه الله المنتقم

للهم عجل الولیک الفرج

شبی را به خوابم بیا، نازنین!

دلم را پُر از بوی خورشید کن

بیا چشمه غصه‌های مرا

پُر از جوششِ شعر امید کن

بیا که جهان، زیر هر گام تو

پُر از رویش سبزه‌ها می‌شود

دلِ آسمان، پُر زِ رنگین کمان

زمین، غرق ذکر خدا می‌شود