​مرحوم كليني(رض)، در كتاب شريف اصول كافي، از امام صادق(ع)، به عنوان حديث قدسي نقل كرده است كه: خدا فرموده:
يَا ابنَ آدَم، تَفَرَّغ لِعِبادَتي، أملأ قَلبَكَ غِنيً، وَ لا أكِلكَ إلي طَلَبِك؛⭕️

اي فرزند آدم، به‌سمت من بيا و خودت را براي من فارغ ساز، اطمينان داشته‌باش كه من تمام درهاي فقر را به روي تو مي‌بندم و قلباً بي‌نيازت مي‌سازم. حتّي به‌كار خودت هم واگذارت نمي‌كنم و خودم اداره‌ات مي‌كنم.
چه‌بسا ديده مي‌شود آدمي كه كار پردرآمدي ندارد، امّا زندگي‌اش به راحتي مي‌چرخد و آسايش دارد. اين همان كسي است كه به كار خودش واگذاشته نشده و خدا، خودش او را اداره مي‌كند، آن‌چنان كه خودش هم نمي‌فهمد از كجا و چگونه اداره مي‌شود.
از آن‌طرف كسي هم ديده مي‌شودكه پست‌هاي حسّاس وكارهاي پردرآمد دارد و شب و روز مي‌دود، ولي زندگي خوش ندارد.

اين، همان كسي است كه خدا، او را به خودش واگذاشته است.⭕️

لذا آخِر حديث مي‌فرمايد:

وَ إن لا تَفَرَّغ لِعِبادَتي؛

⭕️اگر خودت را براي بندگي من فارغ نسازي و اصلاً مرا در زندگي به‌حساب نياوري و همه‌اش بگويي: خودم خودم، در اين صورت، بدان كه من:

أملأ قَلبَكَ شُغُلاً بِالدُّنيا، ثُمَّ لا أسُدُّ فاقَتَك؛

دل و جانت را از اشتغال به دنيا پر مي‌كنم و تمام درهاي فقر را به رويت مي‌گشايم.

كه هميشه، خود را محتاج ببيني و هيچ‌گاه از زندگي‌ات راضي نباشي و آسايش نبيني.

و به راستي كه دنياي امروز، مصداقي روشن براي اين حديث شريف است.

دنياي امروز، دنياي كار و فعّاليّت است و مردم، همه در حال دوندگي هستند و روز و شب با حرص و وَلَع تمام مي‌دوند. امّا نه آسايش جسمي دارند و نه آرامش روحي؛ نه اعصاب راحت دارند، و نه زندگي خوش! و هميشه محتاج  و نالانند!

دل‌ها پر شده از حبّ دنيا و پشت كرده به خدا.

امروز، هر كسي، كار خود را رزّاق مي‌داند و خدا را كاره‌اي نمي‌انگارد! اگر اين فكر شيطاني حاكم بر مغزها نبود، اين‌همه حرام‌خواري در بازار مسلمانان ديده نمي‌شد.⭕️