خواجه‌‏اى “غلامش” را ميوه‌‏اى داد.
غلام ميوه را گرفت و با “رغبت” تمام میخورد.

خواجه، خوردن غلام را میديد و پيش خود گفت: كاشكى “نيمه‌‏اى” از آن ميوه را خود می‌‏خوردم.

بدين رغبت و خوشى كه غلام، ميوه را میخورد، بايد كه “شيرين و مرغوب” باشد.

پس به غلام گفت: “یک نيمه” از آن به من ده كه بس خوش میخورى.
غلام نيمه‌‏اى از آن ميوه را به خواجه داد؛ اما چون خواجه قدرى از آن ميوه خورد، آن را بسيار “تلخ يافت.”
روى در هم كشيد و غلام را “عتاب” كرد كه چنين ميوه‏اى را بدين تلخى، چون خوش می‌خورى.

غلام گفت: اى خواجه! بس “ميوه شيرين” كه از دست تو گرفته‌‏ام و خورده‌‏ام.

اكنون كه ميوه‌‏اى تلخ از دست تو به من رسيده است، چگونه “روى در هم كشم” و باز پس دهم كه شرط “جوانمردى و بندگى” اين نيست.

“صبر” بر اين تلخى اندک، سپاس شيرينی‌هاى بسيارى است كه از تو ديده‌‏ام و خواهم ديد.

“همیشه از خوبی آدمها برای خودت دیوار بساز”

هر وقت در حق تو بدی کردند

فقط یک اجر از دیوار بردار

بی انصافیست اگر دیوار را خراب کنی