​⭕️آيا هر زبان و هر قلبي، لياقت اين را دارد كه «ذاكر خدا» باشد؟!
در آية دهم از يازده آية پاياني سورة اعراف از صفحة 176، راجع به «ذكر» آمده:
«وَ اذكُر رَبَّكَ في نَفسِكَ تَضَرُّعاً وَ خيفَه … وَ الآصال، وَ لا تَكُن مِنَ الغافِلين»؛

«خداي خود را در دل خود، از روي تضرّع و خوف … ياد كن! و از غافلان مباش».
حال، سؤال اين است كه:⭕️چه كسي مي‌تواند ذاكر باشد؟

و آيا هر زبان و هر قلبي، لياقت اين را دارد كه «ذاكر خدا» باشد؟⭕️
يا أيَّتُهَا النَّفسُ المُطمَئِنَّه، اِرجِعي إلي رَبِّك راضِيَهً مَرضِيَّه؛

تو اي نفس و روح آرام‌يافته، به سوي پروردگارت بازگرد، در حالي كه: هم تو از او خشنودي، و هم او از تو خشنود است.
چه كسي شايستة اين خطاب است؟ و نفس مطمئنّه را چه كسي واجد است؟